Historia o najkrótszej konsultacji u psychologa

Koniecznie przeczytaj.

To była już moja piąta konsultacja, więc byłam już bardzo zmęczona. Przyszła para małżeńska.

• To mój pierwszy raz u psychologa! Żona mnie przekonała! – mówił ze złością mężczyzna.
• No i?
• Co i?!! Mam syna idiotę! – krzyczy.
• Idiota to diagnoza psychiatryczna, – mówię zmęczona. – Wasz syn w tym sensie jest idiotą?

W tym momencie mężczyzna patrzy na mnie jak na umysłowo opóźnioną. Odwraca się do żony i mówi:

• Do kogo mnie przyprowadziłaś?

Ona siedzi niewzruszona na krześle, ściskając dłonie między kolanami. Mąż odwraca się do mnie, a żona nie mówi ani słowa. Ja też milczę. Wtedy on nie wytrzymuje i kontynuuje:

• No więc jesteś psychologiem, tak? Hmm. No to wytłumacz mi, co mam z nim robić?
• Z kim?
• Ze synem!
• A co z nim?

Tu mężczyzna przewraca oczami, zdziwiony moją głupotą. Znowu zwraca się do żony:

• Gdzie ty tę głupią znalazłaś?

Ku mojemu zdziwieniu, kobieta zachowywała się dość przyzwoicie i nie dawała za wygraną. W jej oczach były zmęczenie i smutek, rozumiałam – wszystkie jej siły poszły na to, aby przyprowadzić męża do mnie.

• On nie widzi brzegów, rozumiesz. Bachor. 14 lat, a zachowuje się jak…
• Jak?
• Przychodzę do domu z pracy, a tam wszystko rozrzucone, buty na środku dywanu. I mówię mu, żeby chociaż coś w tym życiu zrobił pożytecznego. Buty chociaż na miejsce postawił. Mówiłem mu to sto razy, a on nie słyszy. Niedawno przyszedł ze złamanym telefonem, i wszystko mu jedno. Matce grubiańsko odpowiada. W domu nic nie robi. Już nie wiem, jak z nim rozmawiać, jak się dogadać. Ty jesteś psychologiem, powiedz, co robić. Jest jakieś rozwiązanie?
• Jest, – mówię z jeszcze większą bezczelnością.

Rozumiesz, istnieje algorytm psychologicznej konsultacji: podczas pierwszego spotkania należy tylko zbierać informacje, ale tu nie miałam siły robić wszystkiego według szablonu.

• Czy dobrze zrozumiałam, że nie wiesz, jak rozmawiać z synem i nie możesz znaleźć z nim wspólnego języka?
• No tak, przecież mówiłem!
• Rozwiązanie jest, bardzo proste. Ale nie wiem, czy sobie z nim poradzisz, – mówię z absolutnie szczerym wątpliwością.
• Mów, co robić.
• Jak ma na imię wasz syn?
• Anton.

Biorę biały arkusz papieru i piszę na nim „syn Anton, 14 lat”, kładę go w dalekim rogu gabinetu.

• A teraz wyobraź sobie, że na tym liście stoi wasz syn.
• Udało się? – pytam.
• Tak.
• Teraz wolnymi krokami stan na tym liście papieru i wejdź w rolę syna. Wyobraź sobie, że to ty, który za każdym razem słyszy od ciebie tylko krzyki i zarzuty.

Z wyraźnym wątpliwością na twarzy robi to. Zamyka oczy.

• A teraz powiedz, co czujesz?
• Samotność i łzy w gardle. Chcę płakać.
• Dlaczego?
• Z urazy: wszyscy czegoś ode mnie chcą, i cokolwiek bym nie zrobił, wszystko jest nie tak. Nikt mnie nie rozumie.
• Kto dokładnie?
• Ojciec.
• A czego byś chciał od niego?
• Żeby więcej mnie chwalił, żeby zapytał, jak się mam.
• Zrób wdech i na wydechu wyjdź z listka.
• Wszystko zrozumiałem, mój ojciec był taki sam. A teraz ja też…

To była moja najkrótsza sesja, 18 minut. Pierwszy raz w moim życiu.