Myślałam, że pod koniec życia zasłużyłam, żeby trochę odpocząć i zająć się sobą, ale moja młodsza córka uważa, że ​​jestem jej coś winna

Mam na imię Krystyna i w zeszłym roku skończyłam 55 lat. Sama wychowałam dwie córki, bo mój mąż odszedł do innej kobiety, kiedy dziewczynki nie chodziły jeszcze do ​​szkoły. Później moje życie polegało głównie na tym, żeby zarobić jakieś pieniądze i wykarmić dzieci.

Dziewczyny dorosły, mają teraz własne rodziny. Starsza córka, Kasia, mieszka w innym mieście, ma dobrego męża i dwóch synów. Przyjeżdża do mnie bardzo rzadko. Ale młodsza, Iza, wciąż mieszka ze mną.

Mąż Izy pochodzi z małej wioski nieopodal naszego miasta, więc po ślubie dzieci zdecydowały się zamieszkać ze mną. Nie mam żadnej rezydencji, w mieszkaniu są tylko dwa pokoje. Na początku bardzo się ucieszyłam, że będę mieszkała z dziećmi, a jeszcze bardziej – z moim wnukiem, który urodził się mniej więcej rok po ślubie. Ale potem wszystko się zmieniło.

Córka była na urlopie macierzyńskim, a ja chodziłam do pracy. Ale potem Iza poprosiła mnie, żebym się zwolniła i została w domu z Kacperkiem. Chciała iść do pracy, bo nie mogła już dłużej wysiedzieć w domu, musiała wyjść do ludzi.

Nie chciałam rezygnować z własnego życia, ale jestem babcią, więc muszę zaopiekować się wnukiem. Ale, szczerze mówiąc, nikt nie pytał mnie o zdanie. Zostałam postawiona przed faktem.

Nie podobało mi się to, że siedzę w domu i wszystko robię za dzieci. Bo moja córka i zięć całkowicie zrzucili wszystkie obowiązki na mnie: gotowanie, pranie, prasowanie, sprzątanie mieszkania – to były moje zadania.

A ja tak bardzo marzyłam, żeby chociaż na starość pożyć dla siebie – chodzić do pracy, na tańce czy do teatru z przyjaciółmi. Wydawało mi się, że moja córka myśli tak samo, ale się myliłam. Iza uważa, że jestem jej to winna. Mam się zajmować jej dzieckiem i jeszcze pomagać młodej rodzinie finansowo. Bo wszystkie pieniądze, jakie miałam, oddawałam im.

Kiedy mój wnuczek skończył 3 latka, córka oddała go do przedszkola. Już się ucieszyłam, że znowu pójdę do pracy, ale dzieci oszołomiły mnie nową wiadomością – spodziewają się drugiego dziecka. No cóż, oczywiście ucieszyłam się, to dobra nowina, ale zrozumiałam też, że wszystko i tak znowu spadnie na moje barki. A ja nie chcę już być takim koniem pociągowym dla wszystkich.

Szczerze mówiąc, jestem tym wszystkim zmęczona. Chcę trochę odpocząć i zająć się sobą. Ale jak mam to powiedzieć córce? Ona tego nie rozumie, bo już z nią o tym rozmawiałam. Iza jakby w ogóle mnie nie słyszała… Co powinnam zrobić? Podpowiedzcie…

Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.  

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *