Było trzech wnuków u jednej babci. I dwie wnuczki.
Wszyscy bardzo kochali swoją babcię. Często jeździli do niej na wieś, pili świeże mleko, jedli pierogi, relaksowali się. Wyszli na dobrych ludzi. A babcia ich bardzo kochała. Była dumna z ich sukcesów.
Tylko jeden wnuk, Andrzej, nie miał szczęścia, można by powiedzieć. Nauka mu nie szła, parę razy uciekł z domu, potrafił coś podprowadzić i nawet trafił na krótko do więzienia. O nim starano się jak najmniej mówić. I nie zapraszano go w gości.
A pozostała czwórka często gwałtownie kłóciła się: kto bardziej kocha babcię? Kogo babcia bardziej kocha? To była ulubiona rozmowa przy stole.
Potem pewnego dnia sąsiedzi z wsi zadzwonili do wnuków i powiedzieli, że babcia jest bardzo chora. Udaru. I trzeba jechać szybko. Ale był wiosenny czas, drogi były błotniste, lód, błoto, śnieg, deszcz. Nie było normalnej drogi. Jazda samochodem była ryzykowna. I dzieci oraz wnuki postanowili trochę poczekać.
Ale ten Jacek wsiadł do pociągu. Sprzedał swoją kurtkę sąsiadowi z internatu, nie miał pieniędzy. Tak, pojechał pociągiem, potem autobusem, potem szedł pieszo przez błoto przez dwie godziny. Bez kurtki. I właśnie tak przyjechał do babci do szpitala. I nie przyniósł nic, przyjechał z pustymi rękoma. Ale tymi rękoma zmienił pościel na łóżku i wyniósł śmieci. I nocował w domu, a potem znów szedł do szpitala.
Stara babcia wyzdrowiała.
A potem przyjechali dzieci i wnuki z prezentami, gdy droga stała się normalna. A Jacek pojechał; jego krewni go nie za bardzo lubili. I pili herbatę, jedli pierogi i kłócili się, kto bardziej kocha babcię…
Tylko babcia milczała. I ukryła testament; przepisała dom na Jacka. Nauczyła się czegoś o miłości…
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
