Dokładnie wtedy, gdy wszyscy jesteśmy jeszcze młodzi, nie zwracamy uwagi na wiele rzeczy i zupełnie nie doceniamy tego, co mamy w swoim życiu, tego, co Pan Bóg nam dał zupełnie za darmo, tego, co posiadamy od urodzenia lub czego bardzo szybko przyzwyczailiśmy się do życia. Przyszło to samo i wydawało się mieć prawo istnieć nadal.
Jesteśmy jeszcze w bardzo młodym wieku, szczerze marzymy o tym, aby szybko dorosnąć i odlecieć z gniazda rodziców, aby znaleźć sobie lepsze życie, przez co często nie możemy cieszyć się naszymi młodymi latami, naszą młodością. Patrzymy tylko w przód, żyjemy jakimś odległym przyszłym, ale nie potrafimy cieszyć się właśnie dzisiaj.
Nie jestem wyjątkiem w tym, niestety, szczerze mówiąc. Tak bardzo chciałam stać się niezależną osobą, i kiedy wyjechałam na naukę do miasta, zaczęłam czuć się szczęśliwsza i bardziej niezależna, bo mama i tata nie byli przy mnie i, z jakiegoś powodu, uważałam to za dobre, bo już nie byli dla mnie tak ważni, choć ich szczerze kochałam, naprawdę. Ale nie musiałam składać sprawozdań za każdy krok, nikt mnie nie kontrolował, więc było mi łatwiej.
A potem ja, jak każda dziewczyna, marzyłam o udanym ślubie, chciałam założyć piękną białą suknię, koniecznie lepszą niż u moich przyjaciółek, aby prowadził mnie pod ślub młody i piękny mężczyzna.
Wyjdając za mąż za dobrego człowieka, od razu marzyłam o tym, aby zostać matką, chciałam swoich dzieci, chciałam być ważna i bardzo potrzebna komuś. Uważałam, że tylko wtedy będziemy mieli pełnowartościową rodzinę, gdy w domu będzie szczery dziecięcy śmiech. Nawet od dobrego męża nie miałam radości, nie umiałam docenić jego troski, jego ciepłych słów, jego tak dobrych czynów.
Lata mijały bardzo szybko. Dzieci dorastały, rozjechały się, założyły swoje własne rodziny. W tym okresie niestety zmarł mąż.
Tak wyszło, dzieci opuściły mój dom, mają swoje rodziny i rodziny. I oto, wydawałoby się, nadeszła moja długo oczekiwana wolność, której tak bardzo pragnęłam przez ostatnie lata.
Ale, jak się okazało, zupełnie nie zauważyłam, jak zbliża się moja starość, a wolności stało się zbyt wiele, nawet nie spodziewałam się takiego życia. Wolność była wszędzie, w każdym moim kroku, w mojej decyzji, ale zaczęłam czuć się bardzo samotna.
Pracowałam przez całe życie na dobrej pracy, byłam szefową w dużej firmie. Szanowano mnie i szanowano przez wielu ludzi, wszyscy się do mnie dążyli, każdy uważał to za zaszczyt, że jest ze mną zaznajomiony.
A potem, z honorem i błyszczącymi odznaczeniami, odprawiono mnie na emeryturę, abym siedziała w domu. I nastała taka smutna cisza. Cisza wszędzie: nie muszę już nigdzie iść, nikt do mnie nie dzwoni, już nie spieszyłam się, nikt mnie nie zapraszał, to wrażenie, że wszyscy mnie zapomnieli i nie istnieję dla nich, podczas gdy ludzie obok mnie nadal prowadzą swoje interesujące życie.
Wszystko to, co jeszcze niedawno tak mnie męczyło, zmartwienia związane z pracą, zniknęło razem, i moje życie zamieniło się w cichą, smutną starość.
Tylko teraz, siedząc w pustym mieszkaniu, uświadomiłam sobie, jak wcześniej nie ceniłam tego, co miałam. Zawsze spieszyłam się żyć, nie rozumiejąc: a co potem?
Kiedy przestałam chodzić do pracy, to koledzy przestali do mnie dzwonić i już nie interesują się moimi sprawami, są mi obojętni, mimo że przez wszystkie ostatnie lata zawsze dobrze się z nimi rozmawialiśmy.
Dzieci mają swoje sprawy i zmartwienia, nigdy mnie nie odwiedzają. Cały czas spędzałam przed telewizorem, bo nie miałam już co robić.
A wieczorami wyjmuję swój stary album ze zdjęciami, przeglądam zdjęcia i wspominam te najszczęśliwsze dni w moim życiu. Nie wiem, jak inni emeryci radzą sobie z tęsknotą i samotnością w późnych latach, ale jestem zaledwie pół roku na emeryturze, a mam wrażenie, że nagle stałam się starą babcią i jestem zupełnie niepotrzebna. Tak trudno mi się z tym uporać.
Poczuję się potrzebna dla moich dzieci, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, bardzo chcę być przy nich, ale są zajęte, mają swoje sprawy i nie przyjeżdżają do mnie, nie zapraszają do siebie, rzadko się ze mną kontaktują, a ja nie wiem, co teraz mam robić.
Jak się pogodzić z takim życiem? Co mnie czeka dalej? Jak ludzie w moim wieku radzą sobie z tym?
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.