Zdecydowaliśmy się żyć osobno z mężem, teraz nie rozumiemy, czy warto wracać do poprzedniego życia.

Pobraliśmy się, gdy oboje mieliśmy po 30 lat. Wydawało nam się, że świetnie rozumiemy, czego chcemy od życia. Każdy z własnym mieszkanie, może nieco małe, ale bez konieczności wynajmowania. Każdy z stabilną pracą i zarobkami – średnimi w mieście lub trochę więcej.

Wynagrodzenie akordowe motywuje do zostania do późna w biurze, planowania dodatkowych spotkań z klientem lub poświęcania kilku godzin na śledzenie aktualności związanych z pracą.

Jednakże, to odbija się na związku. Nieprzygotowany na czas obiad, nieposprzątane mieszkanie, zaniedbany wygląd zewnętrzny… Z narodzeniem dziecka sytuacja się skomplikowała.

Ciąża była planowana i długo oczekiwana. Miesiące oczekiwania i ostatecznie 2 kreski na teście. A po 9 miesiącach uroczyste powitanie od lekarzy i pielęgniarek w szpitalu położniczym, wypisanie i powrót do domu.

Córka, chociaż rosła spokojnie i zazwyczaj dawała spać w nocy, wprowadziła radykalne zmiany w spokojnym rytmie życia. Trzeba było zajmować się jej wychowaniem i opieką, a także łączyć to z gotowaniem i obowiązkami domowymi.

Dlaczegoś decyzja o niebraniu urlopu rodzicielskiego w tym momencie była najbardziej logiczna. Praca w branży turystycznej pozwala pracować zdalnie w wolnym czasie. Ale dużo czasu pochłania wybór wycieczki, rezerwacja zapytania, śledzenie zmian i wprowadzanie korekt. Faktycznie trzeba być w kontakcie z klientem przez cały czas – od pierwszego zgłoszenia po powrót z wakacji.

Tak, telefon może zadzwonić w weekend, późnym wieczorem lub wcześnie rano. I lepiej odebrać ten telefon, bo sytuacja może wymagać natychmiastowej interwencji.

W pierwszym roku próbowaliśmy poradzić sobie z takim harmonogramem. Mąż pracował w klasycznym pięciodniowym tygodniu, ja w 3 zmiany. Trzeba było zajmować się córką, prowadzić sprawy w pracy i nie zapominać o utrzymaniu domowego komfortu. Ale w jakiś sposób zdałam sobie sprawę, że już tego nie udźwignę. Chciałam po prostu elementarnej pomocy, a nie pretensji o pierogi w zamrażarce.

Kiedy córka miała półtora roku, postanowiłam, że musimy żyć osobno. Nie widziałam troski ani chęci pomocy. Moja praca traciła na wartości, była postrzegana jako coś oczywistego.

Rozstaliśmy się. Ale żadne z nas nie złożyło wniosku o rozwód. Prawnie jesteśmy małżeństwem. Ale żyjemy osobno. Córka mieszka ze mną. Kiedy skończyła 3 lata, zaczęła pozostawać u taty raz w tygodniu na noc. Mąż ciepło odnosi się do córki, stara się ją zaskakiwać, rozpieszczać. Czasem nawet zbyt mocno.

W świecie małej Marty mama i tata żyją osobno. Czasem się spotykają, żeby razem spacerować z nią.

Teraz Marta ma 5 lat. Coraz częściej prosi o brata lub siostrę, aby tata przyszedł z noclegiem czy aby razem wyruszyć w podróż. To dziecko, które widzi rodziny, w których rodzice się kochają i robią wszystko, aby być razem.

Jej rodzice obawiają się, że jeśli spróbują ponownie żyć razem, zburzą delikatny pokój, który dopiero zaczynał się pojawiać w ich “rodzinie”. Krok po kroku podchodzą ostrożnie, kłócą się, starają się unikać ważnych kwestii, ale jednocześnie starają się wychować córkę, aby w dorosłym wieku mogła powiedzieć “Miałam szczęśliwe dzieciństwo!”.

Tylko czas pokaże, które rozwiązanie było właściwe, czy warto było zachować rodzinę czy lepiej pójść na zawsze i spróbować zbudować życie od nowa.

Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.  

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *