Wiele lat temu moja znajoma miała zamiar odejść z pracy. Atmosfera w zespole stała się nie do zniesienia, pensja nie rosła, a nerwowe komórki powoli regenerowały się. Anna długo cierpiała, ale w końcu odważyła się skoczyć ze skały i odejść dokładnie tam, gdzie się nic nie zapowiadało.
Jednak kiedy podzieliła się swoimi przemyśleniami ze swoją najbliższą przyjaciółką, ta zmyła ją z tropu, zadając jedno pytanie: “A masz poduszkę bezpieczeństwa?”.
Annie miała tylko jedną poduszkę – tę, na której spała każdej nocy i którą co drugi dzień obmywała łzami. W rezerwie oczywiście były pieniądze, ale nazwać je poduszką bezpieczeństwa byłoby przesadą.
“To źle” – podsumowała przyjaciółka. – Musisz mieć chociaż na rok.
Dlaczego akurat na rok, a nie na 2-3 miesiące czy 5 lat, przyjaciółka nie wyjaśniła.
Ale Anna westchnęła. Była młoda, zdrowa i bezdzietna, mieszkała w mieszkaniu, które dostała po babci, w domu były zapasy jedzenia, a w mieście byli znajomi gotowi pomóc finansowo, jeśli coś się stało. Jednak te bonusy od razu przyćmiewały się.
Anna postanowiła stworzyć swoją “poduszkę”. Wyrzuciła myśl o natychmiastowym zwolnieniu, zacisnęła zęby, ocierała łzy, zaciskała paski mocniej i rzuciła się piersią do okopu. Pół roku ciężko pracowała, oszczędzając na zapałkach i jedzeniu, i znosiła, znosiła, znosiła.
W pół roku uzbierała potrzebną sumę. Anna odetchnęła i od razu zwolniła się.
Wkrótce poszła na rozmowę kwalifikacyjną. Była udana. Co więcej, przyjęto ją na stanowisko wyższe niż poprzednie z wynagrodzeniem, które przewyższało poprzednie dwukrotnie.
Poduszka bezpieczeństwa Annie nie była już potrzebna. Ale potrzebny był psycholog, aby przetworzyć stres i pokonać bezsenność.
Sylwia od pół roku cichaczem szukała pracy. Siedziała w biurze od dzwonka do dzwonka, więc nie uczestniczyła w rozmowach kwalifikacyjnych, ale śledziła oferty pracy na stronach internetowych. Ofert było – objąć i płakać. A wynagrodzenie jeszcze gorsze. Ale pozostanie na poprzednim stanowisku było nierealne – jej dzieci ciągle chorowały, poproszenie o wolne czy branie zwolnień było już żenujące. Szef marszczył brwi i jednoznacznie zasugerował, że będą musieli się rozstać. A ona sama to również rozumiała, ale nie widziała wyjścia.
Pewnego razu, wracając z firmowego spotkania, Sylwia znalazła się w jednym taksówce z sekretarką szefa, jaskrawą, modną dziewczyną, z którą Sylwia wcześniej wymieniła kilka słów.
O czym można było rozmawiać dwóm kobietom – zapracowanej matce samotnej i młodej beztroskiej dziewczynie?
Ale czy to trochę Sylwia przesadziła, czy jej były potrzebne wolne uszy, ale otwarcie podzieliła się swoim bolem.
Następnego dnia, przebudzając się, Sylwia bardzo żałowała swojej otwartości – coś dobrego sekretarka jeszcze doniesie szefowi, a wtedy Sylwia w ogóle okaże się przy złamanym korycie.
Zlękła, odpowiedziała na pierwszą ofertę pracy: okropny harmonogram pracy, sąsiednie miasto, praca w jej specjalności – ale wszystko lepsze niż znaleźć się na ulicy.
Sylwia została zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną i musiała pójść do biura głównego, aby uzyskać zgodę szefa. W recepcji spotkała się oczywiście z sekretarką. Przypomnienie o ich wizycie i swoich wyznaniach Sylwii było niezręczne, i udawała, że nic nie pamięta. Sekretarka natomiast, kpiąc, rzucała jej dwuznaczne spojrzenia, sprawnie żonglując telefonami, próbując nawiązać z Sylwią kontakt wzrokowy. Gdy recepcja opustoszała, podszedł do Sylwii, uśmiechnęła się konspiratorsko, wsunęła jej złożony na pół arkusz.
Rozwijając go, Sylwia nie uwierzyła własnym oczom – to był list z opisem stanowiska, które w pełni odpowiadało temu, czego szukała. Dlaczego została przesłana na adres biura głównego – pozostawało tylko domyślać się.
Tak czy inaczej, Sylwia dostała dzień na własny rachunek od szefa i wykorzystała go zgodnie z przeznaczeniem – poszła pod podany w liście adres i wkrótce zdobyła pracę swoich marzeń – obok domu, z elastycznym grafikiem i dobrą perspektywą.
Kiedyś byliśmy z mężem w zagranicznej podróży. Aby dotrzeć do hotelu, wsiedliśmy do pociągu kursującego z lotniska do centrum miasta. Ponieważ droga nie była krótka, do wagonu zapełniło się tak wielu ludzi, że my z naszymi walizkami okazaliśmy się przytłoczeni do drzwi od strony przeciwnego wejścia.
Kiedy do naszej stacji pozostało kilka przystanków, zaniepokojeni zapytaliśmy ludzi przed nami, kto z nich wychodzi i czy będzie nas w stanie wypuścić. Po angielsku odpowiedziała nam tylko jedna para, która stała tuż przy wyjściu, więc zrozumieliśmy, że będziemy musieli działać zdecydowanie i bezpośrednio – przepychać się przez ludzi, być może waląc ich naszymi walizkami i hojnie rozsiewając przeprosiny.
Sam myśl o tym wywołała pot na moim czole.
Gdy pociąg zatrzymał się, a drzwi za nami otworzyły się…
Nie wierząc w swoje szczęście, wylądowaliśmy na peronie, nie zdeptując nikomu stóp.
Często w sytuacjach, w które wpadamy, droga do wyjścia wydaje się daleka, bolesna i trudna. A czasem wydaje się, że go w ogóle nie ma. Ale życie to coś więcej niż nasze wyobrażenia o nim.
Ono obdarza nieoczekiwanymi zwrotami akcji, a czasem daje nam do zrozumienia, że nie warto się bać z góry, bo drzwi z naszej sidła mogą otworzyć się zupełnie z nieoczekiwanego miejsca.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
