Moja przyjaciółka ma 54 lata, nie jest jeszcze stara.
Chodziłyśmy razem do klasy, nawet się przyjaźniłyśmy. Różniło nas jedno – nasze rodziny. Ja pochodzę ze średnio zamożnej rodziny, po liceum poszłam na studia, a teraz pracuję jako nauczycielka. Justyna odziedziczyła po rodzicach zakład odzieżowy. Zawsze była z niej dobra dziewczyna, a materialny dobrobyt nie był najważniejszą rzeczą w jej życiu.
Ja wyszłam za mąż dość wcześnie. Mam wspaniałego męża i szczęśliwą rodzinę. Justynie nie spieszyło się do małżeństwa, najpierw zajęła się pracą. Rodzinę założyła jakieś dziesięć lat temu, ale jej mąż jest od niej o dziesięć lat młodszy. Justyna bardzo kochała swojego młodego partnera, dawała mu drogie prezenty, został współwłaścicielem jej firmy.
Kilka tygodni temu u Justyny zdiagnozowano nowotwór, już w ciężkim stadium, nie zostało jej dużo życia. Byłam przerażona, ponieważ zawsze była taka energiczna i wesoła, prowadziła zdrowy tryb życia, bardzo o siebie dbała.
Po tygodniu zadzwoniłam, żeby zapytać, jak się czuje, ale jej stan się pogarszał i zabrali ją do szpitala. Zapytałam, czego potrzebuje i poszłam ją odwiedzić.
Wtedy po raz pierwszy zobaczyłam jej męża, ale też tak bardziej za zamkniętymi drzwiami. Był to młody, zadbany facet z torbą Prady. Właśnie wychodził z gabinetu, w którym poinformowano go, że Justynie zostało jeszcze kilka dni, może nawet godzin życia. Minął mnie jednak w dość dobrym humorze.
– Co za potwór! – powiedział lekarz, od którego wyszedł.
Podeszłam zapytać, co się stało. Lekarz powiedział, że ten mężczyzna zapytał go, czy można zdjąć Justynie drogą biżuterię teraz, czy lepiej po śmierci.
Następnego dnia stan Justyny się pogorszył. Pracownicy szpitala starali się dodzwonić do jej męża, ale nie odbierał telefonu. Odebrał tylko raz, kiedy pielęgniarka zadzwoniła z komórki Justyny. Ale rozmowa była krótka, mężczyzna powiedział, że ma dużo pracy w firmie.
Justyna zaczęła majaczyć i ciągle wołała męża, który nawet nie pomyślał o tym, żeby przyjść do szpitala. Na jakiś czas straciła przytomność, a kiedy na chwilę się ocknęła, poprosiła mnie, żebym powiedziała jej mężowi, żeby przyjechał. Zadzwoniłam i poprosiłam, żeby się zjawił, bo nawet jeżeli jej nie kocha, to trzeba zachować się jak człowiek, zwłaszcza po dziesięciu latach wspólnego życia. Odpowiedział: „Mam za dużo rzeczy na głowie, zadzwońcie do mnie, jak umrze”. Jedna z pielęgniarek powiedziała nawet ze złością: „A, żeby wszystko, co teraz robisz, wróciło do ciebie i żeby do ciebie kiedyś też nikt nie przyszedł!”
Pod wieczór Justyna zmarła. Nie doczekała się na ukochanego męża. Całą noc spędziłam w murach szpitala.
Mąż przyjechał dopiero rano. Nie wszedł na oddział, nie zabrał rzeczy i nie pożegnał się z osobą, która oddała mu wszystko w życiu, a kiedy umarła, jego nie było przy niej.
Na pogrzebie zgromadziło się wiele osób, zwłaszcza nieznajomych: z pracy, ze szpitala. Tylko mąż miał pilniejsze sprawy w firmie.
Miesiąc później mąż Justyny trafił do szpitala z taką samą diagnozą.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
