Mój mąż i ja spędziliśmy ponad dwie dekady w małżeństwie, wychowaliśmy dwoje dzieci i nawet staliśmy się dumnie nazwanymi dziadkami. W oczach innych byliśmy wzorcową rodziną, ale nikt nawet nie podejrzewał, że nasze codzienne współżycie nie było przeniknięte nićmi miłości.
W swojej młodości mnie oczarował Andrzej swoją urodą i uprzejmością, a ja, jak w wirze, zgodziłam się na małżeństwo, pomimo braku szczerych uczuć. Moim sercem rządził inny chłopak, Waldek, moja pierwsza namiętna miłość. Ale ściany domu rodziców nie aprobowały tego wyboru. Waldek, nie z zamożnej rodziny, nie spełniał standardów, jakie były wymagane dla córki profesorów.
Mój ojciec, zdecydowanie przeciwny Waldkowi, sięgał po skrajne środki, aby mnie od niego oderwać. Blokując moje próby spotkań, nawet mi groził. Jednak miłość była silniejsza, i byłam gotowa na wszystko dla Waldego. Ale rodzice przekonywali, że przez niego zniszczę swoje życie, i jak ślepy kociak, podążałam za ich zakazami.
Rozstałam się z Waldegiem z powodu nacisku rodziny, a ja pogłębiłam się w nauce, próbując go zapomnieć. Dosłownie w połowie roku moje życie wtargnęło Andrzej. Interesował się mną, i chociaż traktowałam go jak przyjaciela, zgodziłam się na jego oświadczyny, w nadziei, że czas leczy rany.
Życie z czasem doprowadziło mnie do małżeństwa z Andrzejem, i wkrótce urodziły się bliźniaki. Zmieniłam formę nauki na zaoczną, i było trudno równoważyć naukę i zatroskanie się o dzieci, zwłaszcza gdy Andrzej często był w pracy. Matka pomagała, ale z czasem dzieci dorosły, rozjechały się, a my zostaliśmy sami. Wtedy zdałam sobie sprawę, że między nami z Andrzejem nie ma prawdziwej więzi, a dzieci były jedynym, co nas łączyło.
W tym samym czasie do mojego życia wrócił Waldek. Wrócił do rodzinnej miejscowości, otworzył własny warsztat samochodowy i zaczął pisać do mnie. Przyznał się, że zawsze mnie kochał i nie przestawał o mnie myśleć. Jego słowa otworzyły mi oczy na to, że przeżyłam życie nie tak, jakbym chciała.
Opanowała mnie chęć porzucenia wszystkiego i ucieczki do ukochanego. Waldek nie nalegał, po prostu wyrażał swoje uczucia. Zastanawiałam się nad możliwymi konsekwencjami, ale ostatecznie podjęłam decyzję o rozwodzie z Andrzejem. Dzieci mnie nie zrozumiały, ich reakcja była burzliwa. Ale postanowiłam podążać za sercem, nawet jeśli oznaczało to utratę rodziny.
W ten sposób straciłam “wzorcową” rodzinę, ale znalazłam szczęście. Uważam, że mam prawo do własnego wyboru i mam nadzieję, że z czasem dzieci mnie zrozumieją. Serce nie poddaje się, i ja wybrałam swoją ścieżkę w poszukiwaniu prawdziwej miłości i własnego szczęścia.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
