Pięć lat temu straciłam jedynego syna Marcina. Wracał późno do domu, na zewnątrz padał deszcz, było ślisko, i nie mógł zapanować nad samochodem. Niestety lekarze nie zdążyli przybyć na czas na wezwanie.
Wtedy brakowało nam pieniędzy. A Marcin był jedynym żywicielem rodziny, młoda pasierbica Kamila przebywała jeszcze na urlopie macierzyńskim. Musimy postawić mojego syna Marka na nogi i zadbać o siebie. Dlatego zdecydowałam się sprzedać moje dwupokojowe mieszkanie i przeprowadzić się do Kamili. Mimo to pomogę jej przy wnuku i pracach domowych.
Nie mogę powiedzieć, że miałam świetny kontakt z moją pasierbicą. To dziewczyna o charakterze i temperamentnie. Czasami była bardzo sceptyczna wobec mojej pomocy. Np. nie tak karmię dziecko i nie myję naczyń. Wiesz, czułam się zbędna w tym mieszkaniu. Jakbym nie była jej macochą, a jedynie ciężarem. Przecież pieniądze szybko się skończyły, a Kamila poszła wcześniej do pracy. Wróciła późno, zmęczona i wściekła.
Potem była niedziela, dzień wolny. Planowałam pójść z Markiem na spacer do parku niedaleko domu. A potem Kamila wszedł do pokoju i powiedziała zimnym tonem:
“Zbierz swoje rzeczy, będę czekać na ciebie na podwórzu.” Po tak szokującej wiadomości poszłam do kuchni i wypiłam środek uspokajający. Czy ona naprawdę chce mnie wysłać do internatu? Czy nie warto wzdychać? Wyrzucić jak małego szczeniaka. Ale co mi pozostało do zrobienia…
W ciągu 10 minut trzymałem moją małą walizkę. Nie miałam ze sobą zbyt wielu rzeczy – trzy koszule nocne, szlafrok, kapcie, spodnie i ciepły sweter. Ale nie zapomniałam o najważniejszej rzeczy i umieściłam nasze rodzinne zdjęcie na dnie torby. Marcin uśmiecha się w czarnym smokingu, obok niego stoi Kamila. Cóż, jest taka piękna w tej białej sukience, jak wyciągarka. A ja jestem obok nich, po prawej stronie. Nigdy nie zapomnę tego dnia.
Kamila milczała przez całą drogę. Wygląda na to, że celowo włączyła radio na pełną głośność. Minęliśmy centrum, park i znajomą szkołę – to tutaj Marcin chodził do pierwszej klasy. Wyobraziłem sobie już, jak przy pierwszym dzwonku będę trzymać Marka za rękę.
Jeszcze przez kilka minut w radiu leciały kolędy, a prezenterzy podkreślali, że wkrótce rozpoczną się rodzinne święta i zachęcali wszystkich do wspólnego świętowania tych Świąt. Poczułem łzę spływającą po moim policzku. Kamila spojrzała na mnie przez lustro i wcisnęła gaz. Znów nabraliśmy prędkości.
Może tam będzie mi lepiej? Znajdę nowych przyjaciół, zajęcia… Pracują tam lekarze i pielęgniarki. Jestem już stary i niedołężny, Kamila ma ze mną trudności.
Kamila wzięła mnie za ramiona i poprowadziła do bramy.
“Masz, potrzymaj” – podała mi mały kluczyk.
“Kamo, co jest?”
“Marcin i ja planowaliśmy to od dawna. A potem już go nie było… I postanowiłam zakończyć tę sprawę sama. Powiedział kiedyś, że marzyłeś o domu za miastem. Z ogrodem, w którym będziesz uprawiać stokrotki i winogrona. Krótko mówiąc, oto jest… To jest Twój nowy dom. Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej. Po prostu nie chciałam zepsuć takiej chwili. Nie martw się, przyjadę do ciebie z dzieckiem w każdą sobotę, przywiozę zakupy. Jest też bezpośredni autobus do miasta.”
Płakałem ze szczęścia i mocno przytuliłem Kamila. Okazuje się, że przez te wszystkie lata przygotowywała dla mnie taki prezent. Teraz już razem płakaliśmy. I słońce wyszło zza chmur. Wydawało się, że to Marcin na nas patrzył. Wierzę, że jest szczęśliwy…
Czy wierzysz w dobroć? Czy Kamila postąpiła słusznie?
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
