Kilka dni temu skończyłam 40 lat. Wcześniej wydawało mi się, że tego dnia obudzę się jako staruszka. Ale jak bardzo byłam młoda i głupia! Absolutnie nie czuję się teraz staruszką, którą wyobrażałam sobie będąc nastolatką. Chociaż niektórzy wciąż gotowi są “spisać na straty” wszystkie kobiety na pięćdziesiątce. Szczególnie te rozwiedzione i z dziećmi. Przy okazji, ja także się rozwiodłam.
W wieku 15 lat myślałam, że w wieku 40 lat będę witającą swoją starość. Moi rodzice mieli wtedy prawie ten sam wiek: mój tata już siwieje, a moja mama z wieczną chemią na głowie nie wydawała się zbyt współczesna. A przede mną było jeszcze wiele rzeczy do zrobienia: studia, pierwsza miłość, przeprowadzka. Patrząc na moich rodziców z góry, myślałam, że osiągnę coś zupełnie innego. “Ja na pewno będę zupełnie inna!” – myślałam sobie.
Pamiętam zabawny incydent. Kiedy jedna z przyjaciółek mojej mamy, ciotka Lena, zachodziła w ciążę w wieku 40 lat, po prostu straciłam mowę. W mojej głowie krążyło: “Jak ona, w takim wieku, nie wstyd nosić brzuch?!”. Nawet zdecydowałam się porozmawiać o tym z moją mamą. I ona zaczęła się śmiać: “A wyobraź sobie, twoja babcia urodziła mnie w wieku 41 lat.” Oczywiście, byłam wtedy w szoku. Było to zupełnie dziwne, że takie “staruszki” mogą być rodzicami.
Pierwszy raz urodziłam w wieku 25 lat. W wieku 40 lat nadal wydają się mi jakimś odległym wiekiem. Wciąż nie mam nawet 30! Och, ile rzeczy zdążę w tych latach zrobić! Stanę się przynajmniej najlepszą w swojej dziedzinie, jeśli nie supergwiazdą. Z mężem nadal będziemy się kochać i namiętnie, tak jak teraz, wychowam idealne dziecko. Na pewno wszyscy będą ze mnie dumni.
W wieku 30 i 35 lat nadal byłam pewna, że 40 to nie o mnie. To o tych “dorosłych ciotkach”, których widzę w biurze, na rynku, w salonie fryzjerskim, w metrze. A ja wciąż jestem młoda i pełna możliwości do samorealizacji. Jestem inna.
Wkabalałam sobie, że jak skończę 40 lat, to koniec. Magia skończy się. Rano obudzę się pomarszczona, z artretyzmem, z niezadowolonym wyrazem twarzy i bez męża.
Ta liczba zaczęła zbliżać się niepostrzeżenie. Taty już nie ma. Mama nagle się poddała. I tak, mój były mąż znalazł sobie nową partnerkę, młodszą ode mnie. Syn właśnie wchodził w okres dojrzewania. Stresy zaczęły wpływać na moje zdrowie. Spędziłam 2 tygodnie w szpitalu i to było jakby moje odrodzenie. Zrozumiałam: do 40 lat można nawet nie dożyć, jeśli się nie ogarnie.
W wieku 39 lat się rozwiodłam. I teraz jestem “rozwódką z bagażem”, jak to mówią za plecami takich kobiet. Mąż i ja długo i boleśnie dzieliliśmy mieszkanie. Syna nie dzieliliśmy – były mąż na niego nie pretendował. Walczył jak lew o każdy z dwóch telewizorów, o odkurzacz i pralkę, o ręczniki i nawet pościel. Po wszystkim, syn i ja kupiliśmy mieszkanie-studio. To prawda, w innym, mniejszym mieście, ale bliżej do mojej mamy. Było to korzystne cenowo: starczyło na małe mieszkanie, ale i ja, i syn mamy swoje pokoje.
Po prawie roku od rozwodu moje życie stało się lepsze. Mam teraz pewne poczucie, że teraz 40 to nowe 30, i coraz więcej kobiet w moim otoczeniu zgadza się z tą opinią.
Razem z byłym mężem zniknęły zbędni ludzie z mojego życia. Teraz mam tylko kilka prawdziwych przyjaciółek! Śmiejemy się dużo i rozumiemy się nawzajem. I oczywiście, zawsze wspieramy się nawzajem. I pomimo różnych miast, zaczęłyśmy się widywać częściej.
Wreszcie mogłam z czystym sumieniem ograniczyć kontakt z byłą teściową do minimum. Nigdy mnie nie lubiła. A po rozwodzie oskarżyła mnie o rozpad rodziny. Powiedziała, że mogłam przecież zamknąć oczy na romans jej syna. Bo kiedyś sama wybaczyła swojemu mężowi. Na szczęście nie poszłam za jej “mądrym” radem.
I chociaż moje ciało już nie jest takie jak 20 lat temu, teraz ma zupełnie inne zadania. Nie trzeba gościć dziecka, karmić go i nie spać przez noce. Teraz moim celem jest cieszyć się życiem, dbać o siebie i kochać siebie. Muszę przyznać, że wcześniej nigdy tego nie robiłam. Teraz jest na to odpowiedni czas.
W wieku 40 lat spróbowałam wielu rzeczy po raz pierwszy. Na przykład, zaadoptowałam kota. Ten puszysty kawałek futra wpadł mi w oko obok mojego nowego domu. Jęczał żałośnie, i nie mogłam go tam zostawić. Nazwałam go Vasilijem. Wyrośnie duży i łagodny kot z wbudowanym “mruczanym silnikiem”, który nigdy się nie wyłącza.
W moim mieszkaniu po raz pierwszy pojawiły się kwiaty. Na moich parapetach kwitną ukochane fiołki z dzieciństwa i moja nowa miłość – orchidee. Troszczenie się o nie i widzenie efektów mojej pracy to osobna przyjemność.
Kiedyś patrzyłam na matki samotnie wychowujące dzieci po 40, i w głowie krążyło: “Biedne kobiety! Nikt ich nie przytula, nie ociepla ciepłymi słowami. Nikomu nie potrzebują”. A teraz zrozumiałam, że życie rodzinne nie gwarantuje szczęścia. Ale nagle doszło do mnie, że wcale nie jestem samotna (przynajmniej mam syna) – jestem wolna. To zupełnie inne stany duszy. I to słodkie uczucie wolności nie zamienię na “choć jakiekolwiek relacje” – tylko na te, które czynią mnie szczęśliwszą. Innych nie potrzebuję za darmo.
Z synem jest teraz łatwiej. Ma 15 lat, najbardziej burzliwy okres chyba za nami. Nawet możemy razem pójść na koncert, porozmawiać o nowym filmie. Nie martwię się o jego oceny, bo to nie moja strefa odpowiedzialności. Mój chłopak staje się dorosłym mężczyzną z własnymi sądami i spojrzeniem na życie. Dla mnie to interesujące. I chyba dla niego też ze mną.
W wieku 30-35 lat pochłaniałam pracę, harowałam jak wół, żeby awansować. Dużo straciłam w wychowaniu syna, w kontakcie z mamą. Teraz poświęcam wiele uwagi mamie. Ma 65 lat. Dopiero teraz zaczęła dochodzić do siebie po utracie mojego taty. Po raz pierwszy pojechała sama do sanatorium, a potem postanowiliśmy pojechać razem – ona, ja i mój syn. Patrząc na nią, rozumiem, że życie może się odwrócić zarówno w wieku 40, jak i 65 lat, ale jeśli trwa, to jest największym cudem.
Teraz nie boję się świadomości, że wymieniłam piątkę. Liczby teraz dla mnie nie znaczą. Ważne, że mam wspaniałego syna, moją mamę przy życiu, przyjaciół, ukochaną pracę, mieszkanie i plany na przyszłość. Przekonałam się, że w wieku 40 lat wszystko dopiero się zaczyna!
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
