Od dzieciństwa kocham zwierzęta, zwłaszcza psy. Kiedy miałam pięć lat, tata podarował mi psa pasterskiego. Charlie to imię psa, który mieszkał z nami przez 16 lat. Wkrótce po jego śmierci dostałam kolejnego psa i przeprowadziłam się z nim do osobnego mieszkania.
“Ludzie są milsi niż zwierzęta”, zawsze powtarzałam mojej mamie. Moja opinia jeszcze się nie zmieniła. Wzięłam szczeniaka corgi, dziewczynkę. Ma na imię Luna, jest bardzo zabawna i inteligentna. Każdego wieczoru po pracy chodzimy na spacery i przechodzimy dziesięć tysięcy kroków. Luna kocha naturę, a ja kocham sport. Tu się zgadzamy. Ale mój chłopak, Arthur, ma neutralny stosunek do psów. Próbowałam zaprzyjaźnić go z Luną, ale na próżno.
Niedawno Arthur oświadczył się, i zaplanowaliśmy ślub. Nie rozmawialiśmy o Lunie, nie dyskutowaliśmy o tym, gdzie i z kim będzie mieszkać. Bo byłam pewna, że zamieszka z nami, bo bardzo ją kocham.
Czas do ślubu uciekał, a ja aktywnie wybierałam sukienkę. Moja mama pomogła mi w organizacji i zajęła się większością ślubnego zamieszania, za co jestem jej bardzo wdzięczna.
Pewnego wieczoru po pracy spotkaliśmy się z Arturem, aby omówić szczegóły ślubu. Było tak wiele nierozwiązanych kwestii i zadań do wykonania, ale zamiast pytań dotyczących ślubu, Arthur zapytał mnie o coś, co naprawdę zrobiło na mnie wrażenie:
– Czy powiedziałaś swoim rodzicom, że Luna będzie z nimi mieszkać?
Jak to z moimi rodzicami? To mój pies, będzie mieszkał z nami, jest częścią naszej rodziny.
Byłam po prostu wściekły. Przecież Artur nie jest uczulony na psy, ma tylko wewnętrzną, osobistą wrogość, ale to już nie mój problem. Skoro mnie akceptuje, to niech zaakceptuje ją jako część mojego życia. Pokłóciliśmy się i poszłałam do domu.
Arthur i ja nie rozmawialiśmy przez trzy dni. Kilka razy moja matka dzwoniła do mnie z pytaniami o zbliżającą się uroczystość. Pozostały one jednak bez odpowiedzi. Dręczyła mnie sytuacja z psem. Dla niektórych byłaby to zbyt łatwa decyzja, ktoś mógłby oddać swojego pupila na rzecz innej osoby, ale na pewno nie ja.
Artur zadzwonił pierwszy i powiedział, że nadszedł czas, abyśmy się pogodzili. Ale kwestia psa pozostała otwarta. Nadal zajmowaliśmy się organizacją wesela, a czas zaczął lecieć jeszcze szybciej. Do uroczystości pozostało już tylko trochę czasu i ponownie usiedliśmy przy stole negocjacyjnym.
– Co z Luną? – zapytałam Artura.
– Ana, nie zaczynajmy kolejnego skandalu.
– Nie miałam zamiaru wywoływać skandalu, po prostu postanowiłam zamknąć tę sprawę raz na zawsze. I wtedy wypowiedział najstraszniejsze słowa:
– Wybieraj: albo ja, albo twój pies.
– Chyba żartujesz, – zapytałam z wielkim oburzeniem.
Ale Artur nie żartował, tylko postawił warunek. Jak można stawiać takie warunki, zwłaszcza tak okropne? Jak można zdradzić swojego psa? Nie odpowiedziałam Arturowi, po prostu zostawiłam go we łzach.
Następnej nocy nie spałam, myśląc o tym, co się dzieje. Napisałam nawet do mamy, ale mama powiedziała, że musimy nauczyć się sami podejmować decyzje, to życie rodzinne. Nie wiedziałam, co robić.
To była trudna noc, ale udało mi się podjąć decyzję. Zadzwoniłam do Artura i powiedziałam mu, że Luna zawsze będzie ze mną, a jeśli nie jest na to gotowy, możemy odwołać ślub dzisiaj. Niech sam zdecyduje, co jest dla niego ważniejsze: ja czy jego zasady. Prawdziwa miłość nie ma żadnych zobowiązań.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
