Zawsze troszczyłam się o moje dzieci, martwiłam się o ich przyszłość i miałam nadzieję, że będą moim wsparciem na starość. Zawsze byłam surową matką, bo nie chciałam rozpieszczać moich córek, no i mam teraz efekt mojego wychowania.
Urodziłam dziewczynki w odstępie roku. Kiedy byłam w 6. miesiącu ciąży z Małgosią, mój mąż oznajmił, że zakochał się w innej i wyjechał za granicę. Zostałam sama z dwójką małych dzieci, w dużym mieście, do którego przeprowadziłam się ze wsi ze względu na męża. Dobrze, że moja ciocia, która pracowała we Włoszech, pomogła mi finansowo.
Wtedy dosłownie nas uratowała. Teraz, niestety, cioci już nie ma wśród nas, ale nigdy nie zapomnę jej pomocy. Obecnie pracuję, moje córki kończą studia. Uczą się dobrze.
Ola jest na 4. roku pedagogiki, a Gosia na 3 roku – chce zostać księgową. Ale sposób, w jaki dziewczyny mnie traktują, to prawdziwa gorycz dla serca matki. Wcześniej moje córki były bardzo grzeczne. Nie odważyły się nawet podnieść na mnie głosu, nie miałam z nimi żadnych problemów.
Nie rozumiem, co spowodowało obecną sytuację. Córki są niezamężne i z nikim się nie spotykają. Poza tym, gdy pytam je o sprawy osobiste – z dumą odpowiadają, że nie zamierzają wychodzić za mąż. Minęły 2 lata. Dziewczyny już pracowały, ale mieszkały ze mną i stawały się coraz bardziej złe i agresywne.
Są bardzo leniwe, zwłaszcza jeżeli trzeba coś zrobić w domu. Tylko ja myję, gotuję, piorę i zmywam naczynia. Może i sama jestem temu winna, bo tak je nauczyłam, kiedy studiowały. Nie chciałam, żeby zajmowały się czymkolwiek poza nauką.
I tak się przyzwyczaiły. Poza tym zarabiają dość dobrze, ale ja w ogóle tych pieniędzy nie widzę. Wszystko wydają na siebie.
Kupują różne bzdury, w ogóle nie interesuje ich, skąd się bierze jedzenie, jedzą na mój koszt. Nawet na urodziny nigdy nie składają mi życzeń. Naprawdę, nie chodzi mi o prezenty, ale chociaż o pamięć. Za to same na miesiąc przed swoimi świętami dają mi całe listy prezentów, a jak czegoś nie kupię, obrażają się i przestają się do mnie odzywać.
A w zeszłym tygodniu przeszły już same siebie. Poprosiłam, żeby pomogły w czymś w domu. Wróciłam z pracy, a one nawet palcem nie kiwnęły. Zaczęłam pytać, co to ma znaczyć. Wtedy zaczęły się ze mną kłócić i mówić, że rujnuję im życie. A jeżeli coś mi się nie podoba, to mam prostą drogę na wieś. Tam został stary dom po mojej matce. Ale to zupełna ruina, nie nadaje się do życia. Tak żyć też już dłużej nie mogę. Doradzi mi ktoś, co robić?
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
