Zdobywamy mądrość przez całe życie, ale czasami zapominamy, że dzieci postrzegają czyny swoich rodziców, a nie ich słowa. Jeśli rodzina traktuje osoby starsze z troską i uwagą, oznacza to, że dorośli spadkobiercy będą zachowywać się w ten sam sposób wobec swoich starych rodziców. Nikt nie wie, czy ta historia była prawdziwa, ale jest tak pouczająca, że chciałbym ją przypomnieć naszym czytelnikom.
Pewien starzec został wdowcem, więc jego dorosły syn przygarnął go, by z nim zamieszkał. Z wiekiem jego chód stał się chwiejny, wzrok się pogorszył, a ręce zdradziecko drżały, gdy musiał coś podnieść lub unieść. Podczas obiadu potrafił upuścić talerz lub rozlać mleko, co zawsze irytowało jego synową.
Po kolejnym stłuczeniu naczyń para dyskutowała, co zrobić w tej sytuacji. Zdecydowali, że należy wydzielić osobne miejsce dla starszego mężczyzny, aby nie denerwował rodziny podczas obiadu lub kolacji. Ustawili mały stolik w rogu, gdzie podawali jedzenie w drewnianej misce, aby starzec nie mógł jej stłuc.
Starzec wyglądał na przygnębionego, a z jego oczu często spływały łzy. Sytuacji przyglądał się 4-letni chłopiec, ale nie mógł pomóc dziadkowi. Okazało się jednak, że to właśnie on dał swoim rodzicom ważną lekcję.
Wnuczek zaczął zbierać kawałki drewna i sklejać je ze sobą. Pewnego dnia rodzice przyłapali go na tym i zapytali, co robi. Z dumą wyjaśnił, że robi drewnianą miskę.
Chłopiec pokazał im swoje dzieło i obiecał mamie i tacie, że będzie ich nim karmił, gdy się zestarzeją.
Rodzice zdali sobie sprawę, że byli nieludzcy wobec dziadka. Gdy rozmawiali o słowach syna, po policzkach ojca chłopca popłynęły łzy. Tego wieczoru postanowili wszystko naprawić.
Zdając sobie sprawę, jak samolubne były ich działania, syn starca i jego synowa nakryli do stołu i odprowadzili dziadka na honorowe miejsce. Wszyscy się uśmiechnęli i zapytali, czy smakowało mu jedzenie.
Od tego czasu starszy mężczyzna już nigdy więcej nie siedział sam w kącie. Nie wypominano mu przypadkowego rozlania kawy czy zniszczenia obrusu. Wszystko to wydawało się drobnostką w porównaniu z miłością i troską, jaką wszyscy w tej rodzinie okazywali sobie nawzajem. Można śmiało powiedzieć, że ten czteroletni chłopiec wyrośnie na wdzięcznego syna swoich rodziców.
Wśród siedmiu cnot, jedną z najważniejszych jest cierpliwość i szacunek dla własnych rodziców. To daje początek dobrym uczynkom, ponieważ człowiek kieruje się w życiu nie tylko swoimi małymi doświadczeniami, ale także mądrością poprzednich pokoleń. Wszyscy zestarzejemy się. Dlatego jest bardzo ważne, aby pokazać swoim dzieciom przykład przyzwoitego stosunku do własnych rodziców.
Wiele osób dzieli się z nami swoimi historiami, aby dowiedzieć się, co inni o tym myślą. Jeśli masz swoją opinię lub sugestię dotyczącą tej historii, proszę napisz ją w komentarzach na Facebooku.
