Andrzej postanowił wrócić do byłej żony, od której odszedł. Kiedy jednak zapukał do drzwi, czekała na niego niespodzianka

Andrzej skrzywił się i wybrał numer swojej byłej żony, z którą rozwiódł się pół roku wcześniej.

“Nie chcę nawet słyszeć jej głosu”, pomyślał, “a co dopiero ją spotkać.”

– Halo, Marta, to ja. Wpadnę dziś wieczorem. Jak to gdzie? Oczywiście do ciebie. Gdzie indziej mógłbym pójść, skoro dzwonię do ciebie? Jak to dlaczego? Zadajesz dziwne pytania. Po moje rzeczy, oczywiście. Po co jeszcze? Kiedy nauczysz się myśleć? Te same rzeczy, których nie wziąłem sześć miesięcy temu.

Rozumiem, że zapomniałaś. Mam nadzieję, że ich nie wyrzuciłaś. Dlaczego nie przyszedłem wcześniej? Co? Dlaczego przypomniałem sobie dopiero teraz? Ponieważ mnie nie było przez sześć miesięcy. Wróciłem wczoraj. Co to znaczy, że ci dziś niewygodnie? Wygodnie jest otrzymywać ode mnie alimenty? Co z tego, że na dzieci! To ty je otrzymujesz.

Mówię, że powinnaś myśleć nie tylko o sobie, Marto, ale także o innych. Nie, nie chcę widzieć dzieci. Gdzie one teraz są? W szkole? To świetnie. Co? Czekaj, powiedziałem. Będę w ciągu godziny.

Andrzej wyłączył telefon i zamyślił się.

“Jaka ona jest naiwna” – pomyślał – Ile czasu minęło, a ona jest taka sama. Nadal nie ma inteligencji. Ci, którzy mówią, że kobiety się nie zmieniają, mają rację. Dobrze, że byłem na tyle mądry, by ją zostawić. W przeciwnym razie nadal bym cierpiał”.

Andrzej przypomniał sobie, jak i dlaczego zostawił Martę, i poczuł się jeszcze bardziej zniesmaczony.

“Chciwa, zazdrosna i samolubna, jak wszystkie kobiety – myślał jadąc metrem – “Cierpiałem z nią tak długo. Czego ja chciałem? Czy naprawdę myślałem, że mogę ją zmienić? Ha-ha! Cóż, tylko dziesięć lat wyrzuconych z mojego życia. I co z tego wynikło? Alimenty na dwójkę dzieci? I jak tu nie nienawidzić tej kobiety? Jak?”

Marta go nie wyrzuciła. Odszedł sam, kiedy nagle zdecydował, że może znaleźć lepszą żonę.

– Dość! Myślisz, że skoro jesteśmy ze sobą tyle lat i mamy dwójkę dzieci, to mam cierpieć z tobą do końca życia? Nie rób sobie nadziei. Widziałaś się w lustrze? Cóż, spójrz, spójrz. I pomyśl o tym. Nie o sobie, ale o swoich dzieciach. Bo to twoja wina, że teraz nie będą miały ojca. A ja znajdę swoje miejsce w życiu.

Andrzej powiedział wtedy dużo więcej. Marta błagała go, żeby nie wyjeżdżał. Przekonywała, żeby został. Obiecała, że się zreformuje i będzie dobrą żoną. Ale jej słowa nie przekonały Andrzeja. I odszedł. Po jakimś czasie rozwiedli się.

“To jest to! – pomyślał Andrzej o swoim nowym życiu. – Szczęście! Bez żony. Żadnych dzieci. Wynajęty pokój. I absolutny permisywizm. Rób, co chcesz. Przychodź, kiedy chcesz. Wychodź, kiedy chcesz. Chodź z kim chcesz. Nikt nie powie ani słowa. Wolność! I pensja!

Wcześniej, kiedy byłem żonaty, musiałem dzielić ją z żoną. A teraz? Alimenty są zabierane i to wszystko. Reszta jest moja! Żyć i cieszyć się tym. W końcu mogę teraz kupić własne mieszkanie. Dlaczego nie? Na raty. Moja emerytura nie jest bliska. Będę miał czas, by wszystko spłacić”.

I tak, po sześciu miesiącach samotnego, ale szczęśliwego życia, Andrzej jechał metrem do mieszkania swojej byłej, aby odebrać rzeczy, których nie zabrał od razu.

“Wszystko byłoby w porządku, gdybym ich nie potrzebował – pomyślał Andrzej – ale chodzi o to, że są dla mnie bardzo cenne. Bardzo ważne rzeczy. Oczywiście powinienem był je od razu zwrócić. Wtedy nie musiałbym teraz po nie jechać. Ale byłem w takim stanie, że po prostu o nich zapomniałem.

A co Marta? Wąż. Nawet mi nie przypomniała. Pewnie widziała, że nie wziąłem wszystkiego. I nic nie powiedziała”

Andrzej zadzwonił do drzwi, ale nie usłyszał dzwonka i zaczął kopać w drzwi.

“Teraz będzie szczęśliwa – pomyślał z obrzydzeniem – pomyśli, że jestem tu dla niej, a nie dla rzeczy. Zacznie mnie namawiać, żebym został. Zaproponuje, żebyśmy zaczęli wszystko od nowa.”

– Dlaczego pukasz? – zapytała Marta, gdy otworzyła drzwi.

“Nic się nie zmieniło” – pomyślał, patrząc na nią – “poza tym, że jest jeszcze bardziej bezczelna.”

– Napraw dzwonek! – odpowiedział niegrzecznie Andrzej – Więc nie będę pukał. Daj mi moje rzeczy.

– Dzwonek działa. A twoje rzeczy są tutaj.

Andrzej nacisnął przycisk. Dzwonek naprawdę zadziałał.

– Dlaczego go nie usłyszałem? Gdzie są moje rzeczy?

– Bo drzwi są nowe – odpowiedziała Marta. – Są dźwiękoszczelne. Tu są twoje rzeczy. Weź to i idź.

Wskazała na duży, brudny brezentowy plecak leżący przy wejściu.

– Musimy to sprawdzić – powiedział sucho Andrzej – Czy wszystko jest na swoim miejscu?

– Idź i sprawdź.

Andrzej otworzył plecak i wysypał jego zawartość. Na podłodze leżały dwie pary starych trampek, mydelniczka, szczoteczka do zębów, suszarka do włosów, wiertarka ręczna, puszka po gwoździach, młotek, kapcie, kilka kaset wideo, elektryczna maszynka do golenia, młynek do kawy, termos i duża muszla, której używał jako popielniczki.

– Czy wszystko jest na swoim miejscu? – zapytała Marta.

– Brakuje zdjęć – odpowiedział Andrzej .

– Jakich zdjęć? – Marta nie zrozumiała.

– Moich – odpowiedział – jakich jeszcze? Twoje nie są mi potrzebne.

Wyrzuciłam je.

– Dlaczego to zrobiłaś? Zdjęcia ślubne też wyrzuciłaś?

– Przede wszystkim oni.

– Jak śmiesz? Moje dzieci dorastają w tym domu.

– Chcesz je zobaczyć?

– Nie o tym mówię! Muszą wiedzieć, kto jest ich ojcem.

– Chcesz, żebym trzymała twoje zdjęcia w ramkach na ścianach lub na stołach?

– Dlaczego nie?

Andrzej rozejrzał się dookoła. Dopiero teraz zauważył, że wszystko w przedpokoju jest inne. Został wyremontowany i wszystko w pokoju było nowe.

– A co z tobą, przemeblowałeś?

– Tak.

“Hmm, -pomyślał Andrzej, – To drogie, ale… gustowne. Nie spodziewałem się tego”.

– Wszędzie czy tylko w korytarzu?

– Wszędzie.

– Mogę zapytać, ile na to wydałeś?

– Nie twój interes.

Ale Andrzej już nic nie słyszał. Był we mgle i chciał tylko jednego.

– Chcę zobaczyć.

– Co zobaczyć? Remont? Po co?

– Chcę wiedzieć, w jakich warunkach żyją moje dzieci.

– W normalnych warunkach.

– Muszę się tego upewnić.

– Proszę bardzo. Tylko zdejmij buty.

Andrzej chodził po mieszkaniu i zastanawiał się.

“Jak to możliwe? – myślał Andrzej – Dlaczego? Nie powinno tak być. To niesprawiedliwe. Co to jest? Lepiej jej się żyje beze mnie niż ze mną? A może jest już mężatką?

– Jesteś mężatką? – zapytał Andrzej, jakby mimochodem.

– Nie – odpowiedziała Marta.

“Kto by w to wątpił – pomyślał Andrzej – Mogłem nie pytać. Kto cię potrzebuje?”

– Pracujesz?

– Dostałam pracę w fabryce.

Andrzej skrzywił się i spojrzał na Martę.

“W sumie czemu nie, – pomyślał Andrzej , – pracuje, wyremontowała mieszkanie. Czego tu nie lubić? Bo wszystko jest takie samo. Na tyle, na ile to możliwe. Pewnie do niej wrócę. A jak mi się znudzi, to znowu ją zostawię”.

– Zostawmy moje zdjęcie na stole – powiedział Andrzej – Następnym razem przyniosę ci kilka. Będziesz mogła wybrać.

– Następnym razem?

– Jutro… Właściwie to nie. Jutro muszę coś zrobić. Pojutrze wracam do ciebie i dzieci.

– Dlaczego tak nagle?

– Z tego powodu. Bo mam dość.

– Zdecydowałeś się wrócić, prawda?

– Tak! Zdecydowałem się wrócić.

– Prosisz o powrót?

– Tak, proszę.

– Pomimo tego, że jestem głupia, beztalenciem, bezużyteczna?

– Nie masz z tym nic wspólnego. Robię to tylko ze względu na nasze dzieci. W przeciwnym razie, jeśli w domu nie będzie mężczyzny, nie wiadomo, jak to się skończy – gestykulował wokół siebie – może się skończyć.

– Nie – powiedziała stanowczo Marta – twój powrót nie wchodzi w rachubę. Sprawdziłeś swoje rzeczy? Więc wynoś się stąd. Zwłaszcza, że wychodzę za mąż.

“To wspaniała wiadomość! – pomyślał Andrzej. – Ona wychodzi za mąż. Czy ona zupełnie oszalała? A co ze mną? A co z naszymi dziećmi? Więc to wszystko na nic?”

– A co z nami? W końcu 10 lat razem?

“Co on za bzdury wygaduje? – pomyślała Marta – Czy on w ogóle rozumie, co mówi?”.

Andrzej miał szeroko otwarte oczy. Jego usta lekko drżały. Ręce też mu drżały. Marta poczuła się trochę nieswojo.

“A jeśli on nie jest przy zdrowych zmysłach? – pomyślała Marta – A ja tak śmiało do niego mówię. Zaraz mnie zaatakuje… Oh. Mamo. I nikogo nie ma w pobliżu. Co powinnam zrobić? Lepiej się z nim nie kłócić.”

– Zapomniałaś?

– Oczywiście, że nie. Niczego się nie zapomina.

-Więc mnie kochasz? Tak bardzo jak wcześniej?

– Oczywiście, że tak. Tak jak wcześniej.

– Kochasz mnie, mówisz? -Andrzej zmrużył oczy. – Mówiłaś, że się żenisz? Musiałaś kłamać.

– Kłamałam – odpowiedziała Marta bez mrugnięcia okiem.

– Dlaczego?

– Nie wiem.

– Wiem – odparł Andrzej z przekonaniem – Chciała, żebym był zazdrosny?

– Tak, chciała. Chciała.

I dobrze zrobiłaś – powiedział Andrzej, uśmiechając się.

– Przepraszam.

– W porządku. Idźmy dalej. Ale nie pozwól, żeby to się powtórzyło. Rozumiesz?

– Nigdy więcej. Obiecuję. To był pierwszy i ostatni raz. Przysięgam.

– Więc wróciliśmy do siebie? Tak?

– Razem. Tak. Jak to? Chcesz wrócić? Dzisiaj?

– Tak będzie najlepiej dla nas wszystkich. Co nie jest jasne?

– To jest jasne. Zgadzam się.

– Więc pójdę po swoje rzeczy?

– Proszę bardzo.

– Mogę tu zostawić plecak? Tak?

– To zostaw.

Andrzej wyszedł z mieszkania. Marta zamknęła za nim drzwi, przymknęła oczy i odetchnęła z ulgą. Niedługo potem jej przyszły mąż wrócił z pracy. Opowiedziała mu o wszystkim.

– Ten plecak, czy co? – zapytał przyszły mąż.

– Ten – odpowiedziała.

Dwie godziny później Andrzej stanął w drzwiach mieszkania Marty z całym swoim dobytkiem i błogim uśmiechem na szczęśliwej twarzy. Nacisnął przycisk połączenia.

Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Drzwi się otworzyły. Andrzej nawet nie zorientował się, jak znalazł się z plecakiem w rękach.

“Jeśli przyjdziesz jeszcze raz, to pożałujesz” – usłyszał. I drzwi się zamknęły.

Wszystko działo się tak szybko, że Andrzej nawet nie zdążył spojrzeć na osobę, która to powiedziała.

– Nie sądzę – powiedział Andrzej i zaciągnął wszystkie swoje rzeczy, w tym plecak, do windy.

“Nie poddam się tak łatwo, – pomyślał Andrzej – Tam są moje dzieci. Powiedzmy, że nie chcę ich za nic, ale Marta jest ich matką. A ja jestem ich ojcem. Co to znaczy? To znaczy, że mam pierwsze prawo zostać jej następnym mężem.

Kiedy tylko wyjechałem na krótko, tylko na sześć miesięcy, znaleźli się chętni. Kiedy byłem z nią, gdy nie było napraw, z jakiegoś powodu nie było chętnych. Tylko, moja droga, nie uda ci się. Znam swoje prawa. Marta będzie moja! Powiedziała, że mnie kocha, więc wkrótce będziemy razem. Wierzę w to.”

Minęło dziesięć lat. Andrzej wciąż jest sam.